2 dakika işe geç kalınca bıdırdanan ama akşam mesai bitiminden sonra hala çalışıyorsak yüzümüze gülen sevgili patronum; senin o yerden bitme boyunla,hiç bir becerin ve eğitimin olmadığı halde, babadan kalma sermayeyle bişeyler biliyomuş gibi etrafta dolanmandan nefret ediyorum. Sabahları senin geldiğini belli eden o topuk sesinden nefret ediyorum. Tak tuk ,tak tuk..bu ses bir tek sende bukadar iğrençleşiyor. Lavaboya girdiğinde burnundan çıkardığın sesler dışardan duyuluyor,elimdeki çayı bir kenara bırakıyorum çünkü miğdem bulanıyor. Ve hani o başımıza müdür diye diktiğin odası bok kokan herifin kokusunun aynısı senin odandada mevcut.
bazen iyimser olmaya çalışıyorum, sonuçta ekmeğini yediğimi düşünerek ama yok yok olmuyor. sen hergeçen gün ikiye katlanan iğrnçliklerinle karşımda dikilirken insanlığına saygı duyamıyorken,patronluğuna nasıl saygı duyabilirim. Yüzüne attığım sahte gülücüklerden dolayı kendimden de nefret ediyorum. Bu yüzden tek duam türk filimlerindeki gibi; bir gün parayı bulup seni ve bütün şirketini satın almak. sonrada sana insanlık dersi verecek bir kaç kişi seçip seni eğitime tabi tutmak.
