bizim sokak taştandır, arnavut kaldırımlı, şirin fakir bir sokak. hanımla, daha oğlum doğmadan taşınmıştık buraya. ne zamanlar geçirdik burada bilemezsiniz. benim oğlan, çalışkandır. çocukken berbere çırak vermiştim de nasıl da öğrenmişti işi kerata.
okula başladı, hayalleri de vardı elbet. nasıl zaman geçti anlamadık.. büyüdü.. benim küçük oğlum büyüdü de okullar bitirdi. gözünü tam açmıştı ki eve bir zarf geldi, askere çağırıyorlardı malum. benim oğlum gözünü kırpmadan gitti. vatanımıza canımız feda dedik gönderdik. aradan 1 seneyi aşkın süre geçti. gelmesi yakındır diyorduk, bugün yarın çalar kapıyı. derken bizim sokakta bir gürültü..heh dedik askerimiz geldi. kapılara çıktık. komutanlar geldi, gözümüze gözümüze bakıyorlardı, yanlarında da televizyon kamerası, daha ne olduğunu anlayamadan başınız sağolsun dediler. yıkıldık, perişan olduk, ocağımıza incir diktiler. kolumuza girdiler, omuz verdiler, "vatan sağolsun" de amca, "bir oğlum olsun onu da şehit veririm" de amca. acımıza mı yanalım, ordunun egosuna mı bilemedik.
orada haykırmak vardı.. benim oğlum sağ mı ki vatan sağ olacak, inadına kız doğurmaz mı analar, evlatları ölmesin diye.
bir tabutu koydular musallaya, al dediler oğlun! tek başına tabut, tahtadan ibaret değil midir? tabuttan şehit olur mu? yüzü yok mu benim evladımın? evladımın yerine bayrağa sarıldık, öptük.
dağlar..dağlar! duyun figânımı da ova olun. vatan sağ olacak diye 11 bin evladımı şehit verdim. gözünü sevdiğim vatanı, nelere kâdirmiş.
