arkadaşlar bu kişi benim.
öncelikle 5 vakit namaza başlayalı daha yaklaşık 70 gün filan oldu(allah beni namazdan ayırmasın).
başlama hikayemi kısaca şöyle anlatayım:
ramazan ayına girince annem: ''oğlum sabah namazını kıl öyle yat, rahat olursun'' dedi, bende o gün annemi kırmayıp bir abdest alıp bildiğim 3-5 dua ile sabah namazını kıldım. ardından öğlen vakti girdi ben evde boş boş oturup televizyon izlediğimi farkettim ve gene abdest alıp namaz kıldım...
durum bundan ibaret, oruç boyunca sadece 2-3 vakit geçirdim onlarıda hemen kaza ettim. ''40 gün namaz kılan bir daha namazı bırakamaz'' derlerdi de pek dinlemezdim ama gerçektende öyleymiş, allah'a şükür 5 vakit namazı kılmaya çalışıyorum. evet dinim hakkımda her şeyi bilmiyorum ama sindire sindire öğrenmeye çalışıyorum, okulda da namaz ile ilgili pek problem olmuyor, öğle arasının denk geldiği vakit ile öğle vakti birbiriyle çakışıyor o yüzden gidip rahat rahat namazımı kılıyorum. fakat bazen 8 ders olması ve devamında dershanenin başlaması baız günler ikindi namazını kazaya bırakmama neden olabiliyor ama oda ikindi vaktinin giderek saat 4 e yaklaşmasıyla çözüme kavuşacak gibi duruyor.
bu durumdan mutlumuyum?
açıkcası namazlarımın çoğunu evde tek başıma kılıyorum ve evdeyken aklım sürekli başka şeylere kayıyor ve ben sürekli bir pişmanlık duyuyorum. fakat camide namaz kıldığım zaman içimde bir ferahlama hissinin gelmesi çok az süreyi alıyor.
ayrıca etrafıma bakınca bir seçim yapmak zorunda kalacağımın endişeside beni çok huzursuz ediyor. bir tarafta aşırı dünyevi zevkler diğer tarafta allah'ın emrettiği biçimde yaşamak.
bu karmaşa beni çok zamanlarda daha girdaba sürükleyebilir, allah bizi girdaplardan korusun.
not:
benim namaz kıldığımı söylememle beni hemen bir grubun mensubu edebilirsiniz. ama beni insanları asla namaz kılmalarına göre ayırt etmiyorum, namaz kılma bana bir şeyi daha iyi öğretti ki erdem bu hayattaki en mühim şey. bende insanları erdemlerine göre değerlendiriyorum.
