insanoğlunun en büyük gafletidir sanırım rutine alışmak ve iyi yada kötü sonuç doğuran rutin içindeki olayları sıradan saymak. işte bunun ürünüdür bu bakış açısı.
alışmak, normal karşılamak, olağan görmek en büyük yanılgımız. 30 yıldır her gün ve her saat yüzyüze olduğumuz, ülke gündemimizin ve toplum şuurunun bir parçası haline gelen terör sorunu bizleri bu vasatlığa itti. alıştık artık teröre ve şehit haberlerine. sıradışı gelmiyor olanlar. ülkemizin devamlılığı için bir şart haline geldi sanki. böyle bir algıya itildik. kaldı ki şehit sayısı çift haneli sayılara ulaşmadığı zamanlarda dahi pek iplemiyoruz bu işi.
kavramlara da boğuluyoruz bu arada. jeopolitik konum, konjönktür, diplomasi, siyaset, politika, parlamento, müzakere, dış ilişkiler vs vs. hazindir ki bu kavramlar ateş düşen şehidlerimizin baba ocakları için hiç bir şey ifade etmiyor. dünyanın tüm sözleri, tüm avuntuları, tüm gerçekleri, tüm düzeni, tüm mekanizması durdu artık onlar için. ileriyi veya geriyi düşünmeye, akletmeye ihtiyaç ve mecal yok. acılarıyla başbaşa ve yalnızca kaldılar. artık gözü gibi baktıkları evlatları yok. dünya yansa onlara ne.
hakan albayrak ın dengeler adına şiiri gelir aklıma hep böyle zamanlarda;
"ve ateşler içinde,bağdat'ın orta yerinde
çırılçıplak kaldık işte
dengeler adına silahsız
dengeler adına şahsiyetsiz"
