kendine dürüst olmak zor iş. hadi başkalarına neyse de, kendi gerçekliğinin yükünü çekmek.. herkesin harcı değil.
kafasında gidip gelen milyonlarca düşünce, idealinin peşinde koşmak bir yandan. "bana ne kardeşim beni neden ilgilendirsin" çıkmazında son bulmak bir yandan. çıkmaza toslayınca gökyüzüne kafayı çevirmek.. gökyüzüne bakmak. mavi saflığa yakıştıramamak kendini.. kafayı indirip gri taşları seyretmek.. zor iş.
anladığını zannediyosun ya, zerre anlamıyosun.
tanıdığını ulaştığını düşünüyorsan, aslında koşarak uzaklaşıyorsun.
tek bir anına ortak olmayı kar sayman gerekirken daha fazlanın hesabına girdiğin zaman ayrılıyorsun.
gerçekliğin bu kadarı insanı sinirlendirir. ama tepki versen daha saf bir gerçeklikle karşılaşırsın.
bazılarının hayatında yerin odur.. sana ne şekil verirse sen o şekli alırsın. çaresiz.
hayatta isyan ettiğin her ne varsa, bir süre sonra onlara: "harbiden lan" diyebiliyorsan biraz da onun sayesinde. öyle bir durum ki: acımasızlığın en dibindeki sıcaklıkla karşılaşmak.. şaşırtıcı. sahibinin kesinlikle dokunmadığı, adını anmadığı bir alan. sen de lafını edemiyorsun. bir yokuşu çıkarken duyduğun boğulma hissinin temelinde saf oksijen var. onun sıcaklığı kavurur seni. buradaki işte o tip bir karşıtlık.
nefret etsen de hak verirsin. kendine kızmadan ona kızmanın yolu yok. ve tabi onun da.. zaten kendine kızmadığı gün yok. yeni bir şey söylemiyorsun.
hak, hakkaniyet esasen.. onun malzemesi. de kendi hayatında adil olmak, kendine hak ettiği gibi davranmak, ve etrafındakilere.. en sabit, en sade biçimde.
kolay değil. zor iş.
