insanın kendi kendisiyle mücadele ettiği durumlardan belki de en saçma ve gereksiz olanıdır.
evden çıkmak üzeresinizdir. kendinizi şöyle bir kontrol edersiniz: cüzdan, anahtar, telefon, her şey tamam. hımm, akşam hava serin olacak gibi, ceketimi de yanıma alsam iyi olur aslında. evet, bu da tamam. eh, dur bir de su içeyim son kez dersiniz, bu da tamam. sonunda hazırsınızdır, artık evden çıkış anı gelmiştir.
ancak tam da ayakkabılarınıza yönelmişken, işte bu malum ikilem, siz farkında olmadan apansız bir şekilde içinizi daraltmaya, kafanızı kurcalamaya başlamıştır bile.
1. sahne:
(ayakkabının bir teki giyilmiş, bağcıklar bağlanmaktadır)
"ulan hafiften de çişim var gibi, çıkmadan son bi kez yapsam mı ki acaba? ama acayip de üşeniyorum ha.."
2. sahne:
(ayakkabının diğer teki de giyilmektedir)
"aman ya, yolum zaten uzun değil. çok da şey olursa illa ki bulurum ben bi tuvalet"
sonunda çiş kaybeder, mantık kazanır, kapıyı kilitler ve çıkar gidersiniz.
3. sahne:
(dolmuşta, nerdeyse hiç ilerlemeyen bir trafiktesinizdir)
"of bee, o son suyu içmeyecektim işte! bok var sanki!"
