vakti evvel başıma gelen hadisedir. ilkokul son snıfta nedenini hatırlamadığım sebeple yan sınıfla ölümüne bir kavgaya tutuşmuştuk. o minik ellerde taş, sopa, kalaşnikaf, nükleer... kavganın en hararetli anında sol elim kanca sağ elim dairesel yumruk ayaklarım öne kırbaç tekme ile karşı sınıfın en uzun boylu elemanına fırladım birader. eleman tehlileyi mi sezdi yoksa aklına mı esti anlayamadığım bir sebeple geri çekilince kendimi kanlar içinde yerde buldum. birader bana bir gülme geldi ki anlatamam. gülmemek için kendimi zor tutuyordum. veletler kanı görünce korktular tabi. herkes kavgayı bırakmış benimle ilgileniyor. okul müdürü, öğretmenler, öğrenciler birlik olmuş yüzümü silip kimliğimi tespit etmeye çalışıyorlardı. neyse abi bunlar beni hastaneye filan götürdüler iki gün sonra iyileştim. bu olayda sana en koyan nedir azizim diye sorarsanız vereceğim cevap yüzümün yamulması değildir. yanılıyorsun. kanlar içinde gözlerimi açınca sınıfın en güzel kızı nurten in bana acıyarak bakması oldu be abi. çok koydu. valla.
