Bir kız, babasından nefret etmemeli. Hani ilk aşk babadır derler ya öyle olmalıydı. Ama olmadı... Sen sevmeye değmezsin baba. Neden diye sorma hiç. ikimiz de biliyoruz nedenini. Bir erkeğin eli kadına vurmak için değildir. Öğrenemedin bunu yıllardır. Şimdi yüzün şiş, gözün mor oturuyorsun ya içerde keşke oturamasaydın baba. Keşke varlığını hissedemeseydim. Gerçi zaten bir baba olarak varlığını hiç hissetmedim ki ben. Baba hiç olmadın sen. Yüreğime dokunamadın. Hani bazen istediğim birşeyi güç bela yaptığında derim ya "sen dünyanın en harika babasısın" diye yalan olduğunu, içten söylemediğimi sen de biliyordun, değil mi? Yalakalıktan değildi ama. Belki birgün bu sözü tüm kalbimle söylememi istersin de daha iyi bir baba, daha iyi bir adam olmaya karar verirsin diyeydi. boş umutlardı hepsi. Baba, senden nefret etmiyorum. Sakın böyle düşünme olur mu? Çünkü nefret edebileceğim kadar değerli değilsin. oğlundan dayak yediğin için milletten utanmak yerine 5 para etmez bir adam olduğun için kendinden utan. Sezsiz sakin abimi babasına vuracak kadar çileden çıkardığın için abimden utan. Annemden utan, gözünün altındaki morluğun nedeni olduğun için. Acizliğinden utan. Benden utan baba. Tüm yaptıklarına rağmen yataktan çıkamadığından yanında kaldığım için utan benden.
