özlediğin kişi sayısı günden güne artıyor. her geçen dakika sevdiklerinle geçireceğin günlerden birer birer eksiliyor ve bu seni deli gibi korkutmaya yetiyor, itiraf et.
büyümek zamanı durdurmak istemek mi aynı zamanda? bilmiyorum.
nefret ettiğin ama bir türlü vazgeçemediğin inadın bi çok güzel şeye mani oluyor, biliyorsun. hayatına geri almamak uğruna duygularına perde çektiğin insanları çok ama çok özlüyorsun...
keşkelerden korktuğun için her hareketini sınırlandırmak artık ikinci adın oldu. neden sen de yaşıtların gibi biraz düşünmeden hareket etmeye çalışmıyorsun ki?
şu adına gurur denen şeyden nefret etmene rağmen bir labirent misali içinde kaybolduğunun ne kadar da farkında olduğunu biliyorum.
ve bu yazıyı yazdırana küfür ediyorsun şu an ... "ancak konuş sen, biraz da sahalarda görebilsek ya seni" ...
