yanlızım. insanlar etrafımda toplanıyorlar. konuşmaya başlıyorlar. sorular soruyorlar. ardından bir saniye bekliyorlar ve yüksek sesle söylenmiş 'beni duydun mu?' gibi bir soru duyuyorum. bana mı sordular? bana sordular. peki ya ne dediler.
- afedersin duymadım.
- sen bizi dinlemiyor musun? hayır dinlemiyorum. çünkü bazen insanlardan o kadar iğreniyorum ki eğer konuştukları herşeyi duymassam durum değişir mi merak ediyorum. sonuç? tebi ki değişmiyor.
insanlar yanlış şeyler düşünmemi sağlıyorlar. şüphe duymamı sağlıyorlar.
- söyledğiniz her şeyi siz kendiniz duyuyor musunuz ki?
- efendim?
- yok bir şey. neden yanlız kaldım diye söyleniyorum bazen. ama daha sonra kendimi haklı buluyorum. bilmiyorum neden. sonuç?
etrafımda çok fazla insan yok. olanlarla da ne kadar yakınım ki? onlar da sessizliğime, onları dinlememe ve ne söylerlerse söylesinler kafamı öylece sallamama alıştıkları için yanımdalar galiba.
