nereden başlamam gerektiğini bilmiyorum. zaten herkes kendi meşrebince yazdı bir şeyler. benimkilerde galiba sizlerin söylediğini tekrar etmek olacak. ama kendi cümlelerimle. stephan appiah gibi bir adamdan sağ bek yaratıp, onun yerinde deniz barış gibi bir yetenek yoksulu adamı oynatan ve volkan demirel'i kazanmak adına bir süre dinlendirmek varken, kaybetmek uğruna istisnasız her maç ilk 11'de oynatarak aslanların önüne atan arthur zico'ya mı kızmalıyım? sahanın en iyisi lugano'ya sırtı dönük haldeki bir adama faul yapıp yüzünü dönmesini sağladığı ve türk futbolunun en büyük zaafı olan duran top durumunu az alkmaar'a yarattığı için mi kızmalıyım, ya da volkan'a bir gün de uğur, şans ya da be bileyim totem için jölesiz saçlarla sahaya çıkmadığı için ve istisnasız gelen her topu seyrettiği için mi kızmalıyım ya da tuncay şanlı'ya bizi istanbul'daki maçta hayata döndüren gollerden birisine imza atan, taraftar bile maçtan umudunu kesmişken bizim gönlümüze ümidin ilk çentiğini atan, hırsıyla gözyaşartan tuncay'a mı kızmalıyım? bilemiyorum. son yıllarda ilk defa bir türk takımının deplasmanda bir maçı bu kadar domine ettiği gördüm dün gece. iddia ediyorum geriye yaslandığımız dakikalar dahil oyunun kontrolü bizdeydi. adamların net bir tane poziyonları yok. biz onları kontra bir ahvalde kaç kere yakaladık? kime kızmalıyım peki kendime mi? işsiz olduğum zamanlarda bile gidip feneriumlardan bir şey aldığım, okul yıllarımda herkes okulu kırıp sevgilileriyle bir yerlere giderken soluğu dereağzı tesislerinde alıp gözümü kırpmadan boş antreman sahasına bakıp mutlu olduğum, defterlerimi kitaplarımı sarı lacivert kağıtlarla kapladığım, bir gece "anne eğer ki senden önce ölürsem tabutuma mutlaka bir fenerbahçe bayrağı koy" dediğim için ben mi? ne önemi var ki bu saatten sonra. bunun tecrübeyle alakası falan yok. birazcık şans olacak hepsi bu? tümer'in vurduğu top kaleye girerken dönmese, tuncay hayvanlar gibi abanmak yerine sakin olsa, kalecinin elinden kaçırdığı iki topu ağlara göndersek, o golü yemesek mesela direkten dönse v.s. yoruldum sevgili fenerbahçem. inan artık kalbim dayanmıyor. eskiden ağlardım, şimdi ağlayamıyorum bile. denizli maçı sonrası nasıl donup kaldıysam dün de beni soluksuz bıraktın. yazıklar olsun demeyeceğim. seni son 1 yıldır bizlere yaşattıkların YÜZÜNDEN asla affetmeyeceğim. ama şunu unutma asla yolundan dönmeyeceğim. seni sana rağmen seviyorum aşkım.
