Ne kadar uzun ya da ne kadar kısa olursa olsun. Kadınca bakılan bir açıdan aşk ilişki eğer birkaç kereden fazla çok yıpratma durumlarında kaslıysa yavaş yavaş sevgiyi de harcamaya başlar. Ne kadar çok sevseniz de ve ilk başlara nazaran şimdi halinize şaşırsanız da başınıza gelebilir. Seviyorum diye canınızı bile verecek kadar değerlerle hediyelendirdiğiniz kişi sizi bir şekilde yerle bir edebilir. insan en çok beklemedikleri kişiler tarafından yaralanırlar. Zamanında ondan gelmez diye ondan olmaz diye söyledikleri onca şey bir an da yıkılıverir. Yerlerde kalır.
Sizi artık anlamıyordur. Kendinizi nasıl ifade edeceğinizi bilemez hale gelirsiniz, canınız acır ağlarsınız. Değişen hiçbir şey olmaz. Onda her şey hala aynıdır. Utanırsınız da bazen bazı şeyleri söylemeye hatayı yüze vurmayı istemezsiniz ama o hep hatalardan yakınır. Kendi yaptıklarını dillendirmeye devam eder.
Siz usulca yapılan güneş gibi ışığı olan bir iyilik beklerken yani yaptıklarında bir karşılık beklemez ve sadece sevgi isterken o yaptıklarını size sayar da durur.
içiniz de bir şeyler kopar gider ötelere doğru. Kötü sözler edilirse bir de ve daha da acı çektirme çekme boyutlarına gelirse ve maksat kırmak olursa can acıtmak olursa daha da cehennem olay.
Telefonunuzu kapatsanız da msn de çevrimdışı bekleseniz de mail bekleseniz de her şey aslında sizin sessizliğinizde yine sizi bulacaktır.
Diyorum ya maksat can yakma olunca cehennemdir. içinde olmaktan korkarsınız. Ve acırsınız bu zamana dek ki emeklerinize sevginize acırsınız. Zamanınıza acırsınız boş yere geçti gitti diye. Kanar durur ama hep acısı orada kalır. Bulur bir gün gelir yine çalar kapıyı.
Ayrılmak istiyorum dersiniz ona da razı gelmez. Hem can yakar can yakmaya da devam eder. Ama siz çok yorulmuşsunuzdur bıkmışsınızdır aynı şeylerden zaman da istersiniz. Ona da izin vermez. Bu nasıl sevgidir ki bu nasıl aşktır? Canı olan canı yakmak nasıl iştir? Yürek dayanmaz ki yol elbet ayrılığa gider…
