intihar etmemek için zor dayandığım zamanlardan birisi, babaya doyamadan onu kaybetmek kadar insana hayatta acı veren bişey yoktur. yokluğunu hissedersiniz, telefonunuzda hala babam diye kayıtlıdır. mesaj atarsınız iletilmez. sözlük harbiden ben iyi değilim be. toplu iğne başı kadar beklentim var bu hayattan ve babamın bana bıraktığı bir miktar birikim. eğer bazı hedeflerimi gerçekleştiremezsem onun yanına gideceğim. annesinin babasını kaybedenler nasıl hayatla savaşıyorlarmış anlamadım. ben savaşamıyorum sözlük. çok ağır geliyor babasız olmak. kanser olduğunda bile yatağından kalkıp üstümü örten bir baba için onsuz yaşamaya değer mi bu dünyada?
