yaşın ne olursa olsun, başını dizlerine koyduğunda şefkat dolu elleriyle saçlarını okşarken, karın ve çocuklarınla dahi paylaşamayacağın dertlerini rahatlıkla paylaşabildiğin bir anneden daha değerli bir varlık var mıdır?
seni doğuran, gerektiğinde baban dahil herkese karşı koruyan, binbir zorluk ve fedakarlıkla büyütüp bu günlere getiren, hiç bir ard-niyet ve çıkar gözetmeksizin sıkıntılarına çare, dertlerine; gücünün ve bilgisinin yettiğince merhem olmaya çalışan bir annenin yokluğu ne demektir?
kocaman ülkelerin dertleri de kocaman olur elbet. bu dertleri sırtlayabilmek, ağırlığını taşıyabilmek, verilen kararların sonuçlarının, o kocaman ülkenin tüm insanlarına yansıdığı görmek, kısacası; taşınan büyük sorumluluklar, insanı, ister-istemez ruhsal gerilime sokar. işte! tam da böylesi durumlarda, başını koyduğun bir diz, seni can kulağıyla dinleyen kulaklar ve saçlarını şefkatle okşayan ellerin verdiği huzur ve rahatlığı bir anneden başka kim sağlayabilir ki?
kocaman ülkenin kocaman lideri de olsan, annenin kucağında onun hiç büyümeyen yavrususundur. anlık çocuklaşmaların, kızgınlık ve isyanların onun gözünde doğal ve hoşgörüyle karşılanır. adeta, içindeki yıldırımları sönümleyen bir paratoner gibidir anne. içindeki negatif enerjiyi boşaltmış ve rahatlamış olarak ayrılırsın yanından.
ve bir gün; o yoktur artık! bir daha da olmayacaktır. bunu kabullenebilmek zordur, çok zordur.
