muteahhitlerin niyeti bozup her boş arsaya, ovalara apartman diktikleri dönemlerdeydi. etrafı boş olan, gittiğim ilkokulu bile gören, ben okula giderken annemin odamın balkonundan el sallayabildiği günlerde apartmanımıza komşu apartmanlar dikmeye karar vermişlerdi. dev çukurlar kazıldı, temeller atıldı. kum yığınları doldu müstakbel apartmanların önüne. bisiklet binip, top oynamaktan sıkılıp kum yığınlarının üzerinden popmuzun altına yerleştirdiğimiz küçük bir kartonla kaymak daha cazip gelmişti o vakitler. sabah mahalledeki akranlarımızın zilimize basmasıyla sokağa çıkılır, akşam ezanında annenin tüm mahalleyi sarsarak ismimizi zikretmesiyle eve girilirdi. sokağa çıkmadan bin kere tembih ederdi anne, yeni giydirdiği, henüz deterjan kokulu giysileri kirletmememiz için ya çocukluk işte o kum yığınlarından kaymaya, inşaattan bulunan killerle savaş yapmaya dayanır mı giysiler? annemiz anlamasın diye inşaatın bahçesindeki çeşmeden inşaat hortumuyla şorttan ve tişörtten açıkta kalanları yıkar, iyice çamura bulanır da eve dönerdik. bunu gören anne deliye döner, ev kirlenmesin diye bizi kucağına alır doğru banyoya sokardı. su çok mu sıcak, çocuk haşlanır mı diye düşünmeden üstelik. lifi derimizi kazırcasına sürterek bir nevi cezalandırır, gözümüzü korkuturdu belki de. işte o zamanlar korktuk biz şimdi çok sevdiğimiz banyodan.
