Bana diş fırçalamayı, ıspanak yemeyi öğretirken bir anda hayatın en acımasız gerçeğini öğretti. Daha 7 yaşımda o soğuk 1 şubat sabahında barış manço öldü haberiyle... Ölmek neydi? Bir daha görebilecek miydim onu? Annem ağlamaya başlayınca ben de ağladım. Ölüm kötü bir şeydi, barış abi yapmaz kötü şeyler, bizi ağlatmaz o. Gülmemizi ister... Ama annem anlattı, ölenleri istediğimizde görürmüşüz. En güzel halleriyle hemde. Onlar içimizde yaşarmış. 1 şubatta Sen yeniden doğdun benim için. Ölenleri içimde yaşatmayı öğrettin. Ben artık büyüdüm barış abi. Seni unutmadım. Aşık olunca hala kara sevdayı dinliyorum. Seni çok seviyorum. iyiki bu dünyada var oldun...
