asil zor olan yasatabilmektir sonuna kadar o cocugu... daha acik nasil anlatilir bilmem ki... kulaginda mp3, sarki söyleyerek gectigin sokaklardaki insanlarin saskin bakislarina gülümsemek gibi, magazadaki en uc kiyafetleri giymek, cornettonun en altindan isirmak gibi, alisveris sepetini tepeleme doldurmak, her seye ragmen küpe takarak okula gitmek gibi belki de, yorgun savasciyi oynarken bile gülümsemeye calismak, sokaklarda bagira cagira futbol oynamak, resim sergisindeki en anlamsiz resimin önünde saatlerce kalip fikir yürütmek gibi, sinemada yanlis salona girmek, kizilay'in ortalik yerinde kaybolmak yada hamburgerlerin tursularini ellerinle ayiklamak belki de... kisin yagan kari izleyerek hayal kurmak, sonbaharda kuruyan yapraklara basip, her yaprakta bin derdi karanliga gömdügünü düsünmek, ilkbahar yagmurlarinda islanmak, yazin gecenin bir vakti denize girmek gibi...
o cocuk olmasa bunlarin hicbiri de olmazdi, yani hayat yarim kalirdi bir anlamda. kimileri icin sacma sapan cilginlik sayilsa da yukaridakiler, aslinda hep o cocugun yönlendirmeleriyle yapilmis bilincli hareketlerdir ve o cocuk ne kadar yaninizdaysa, ne kadar sizinleyse daha bir zevk alirsiniz yasamdan. ama küstürmeye gelmez hic. hemen kapanir icine, size güvenmesi, tekrar yaniniza gelmesi zaman alir biraz ve küslüklerin süresi ne kadar uzarsa size dönmesi de o kadar güclesir. hemen her seyden de alinir ha, mizikci bir arkadastir. onun icin dikkat etmek gerekir, rengini tutturamayan boyayamaz yildizlari...
asil zor olan yasatabilmektir sonuna kadar o cocugu...
