aşık olacak erkek bulamazdım heralde. hiç anlaşamadığım halde gidip ısrarla "egom da egom" diye dolaşan bu insanları buluyorum. bir tanesi artık kabahatin dibine vurmuştu. arkamdan yaklaşıp yüzüme bile bakamadan duyulur duyulmaz bir sesle özür diledi benden. inanın gözlerim doldu, minik damlacıklar süzüldü. ne bir suçum vardı ne bir kötü sözüm. sırf o özür diledi diye. egosunu bir kenara bırakabilmeyi ve onsuz da düşünebilmeyi başardı diye. bir yıl verdiğim emeğin boşa gitmemiş olduğunu gördüm ve mutluluktan ağladım resmen. ama tabii ki ona göstermedim. beni bıktırıp usandıran egosuyla koca 1 yıl uğraşmışken onu yine kendi ellerimle ikiye katlayamazdım.
