tarih: hatırlamak istenmeyen zaman.
yer: bir cafe.
saat: 20:00
ortamda herkesin canı sıkılmaktadır. yapacak bir şey olmaması gibi rutin olan hayata biraz olsun renk katmak istenir ancak yapacak bir şey bulunamaz bir türlü... o sırada arkadaşlardan birinin fikri gelir;
- bari buradan çıkalım bi yerlere gidelim...
+ nereye gidicez? taksim? geçen gün gittik... ortaköy, beşiktaş? ööf... sıkıcı her şey olum siktir et...
- türkü bara gidelim?! (o kadar ciddi ki, o kadar olur!)
bu fikri duyduktan sonra ortamda bulunan herkes başını kaldırıp bunu söyleyen cin fikirliye bakar...
- hee amk niye gitmiyoruz ki? hayatında hiç gittin mi olum türkü bara?
+ hayır gitmedik de, niye gidelim? durup dururken?
- olum işte canımız sıkılıyo, gidelim değişiklik olur, piyasa görürüz?
ortamda bulunan kızlar da ısrar edince onaylamak zorunda kalındı ve yola çıkıldı... yol boyunca da cin fikirli arkadaşın "benim bildiğim bi yer var on numara olum çok eğlencez laan" sesleri duyuldu arabada...
yer: türkü bar.
saat: 21:30 suları (hep bunu demek istemiştim)
dışarıdan bakıldığında bir pavyondan çok daha betermiş gibi görünen ışıklı bir mekan. kapıdan girer girmez içeride bulunan amcaların, teyzelerin(bak teyze diyorum yaş farkını sen düşün), çalışanların ve sahnedeki kadın olamamış erkek bozmasının gözü bize döndü. daha girer girmez usta! kokumuz yayıldı içeri zahar...
neyse garsonlardan birisi hemen bizi bir yere oturttu. ama oturttuğu yer tam sahnenin önü ve mekanın tam ortası. çift katlı olan mekanımızın üst katında bir sürü bıyıklı amca ve mini etekli teyzeler oturmakta. alt kat biraz daha gençlere yönelik. genç dediğimde 30-40 yaş arası insanlar... siparişler verildi. etrafa salak salak bakma durumları ilk içkiler içildikten sonra biraz olsun yerini rahatlamaya bıraktı, taa ki sahnede şarkı söyleyen kadın olamamış erkek bozuntusunun beni elimden tutup halaya katmasına kadar...
ne olduğunu anlayamadan kendimi halayda buluşum, o halayı çekerken sarıldığım insanların tipleri, çalan müzik, üst katta oturan amcaların alkış ve böğürme sesleri, karşımda şaşkın gözlerle beni izleyen tuğçe(o zamanlar hoşlanılan kız)... oturup ağlasam yeridir sözlük. öyle bir ortam ki, otur ağla... ama biz ne yaptık? oturup ağlamadık... aksine halaya katılanlar oldu bizim ortamdan...(bunlardan ilki tuğçe oldu ki zaten o andan sonra bu kızdan bi bok olmayacağını anladım)
sonra halay bitti, yerimize geçtik. tabi geçmeden önce sahnedeki bayansı erkek bana teşekkür etti, ortamı şenlendirdiğim için... neyse geçtim yerime, oturdum. içkimden uzun bir yudum alıp türkü bar fikrini ortaya atan cin fikire sordum;
- biz ne yapıyoruz?
bu sorudan sonra herkesin aklı başına geldi ve ortamı terk ettik.
