son dönemlerde dizilerde sıklıkla rastladığım hadisedir.
bunun için öncelikle dizideki kahramanımızın bir nedenden dolayı öfkelenmesi şarttır. öyle canım sıkıldı haaydi bakalım olmaz.
kahramanımız öfkelendiyse kendine ait olduğu varsayılabilecek bir aynası olması gerekmektedir. bunun için yönetmenlerin en azından bir kaç bölüm önceden ortam hazırladıklarını düşünmekteyim. bir sonraki hamlemizde aynayı kırmak için bir cisme ihtiyaç duyulur ki bu cisim küçük ebatlarda fakat sağlam olmalıdır.
bunlar tamam şimdi sırada pozisyon almak var. eğer kahramanımız aynamızın dibinde dikiliyorsa bu iş tehlikelidir olmaz. bir kaç adım geride durmak lazımdır.
ve işte o an! bütün bu hedeleri bir araya getiren kahramanımız zarif ancak etkili bir hareketle elindeki neyse fırlatır aynaya. yavaş çekimde etrafa saçılan parçaların bir bölümü yere dökülürken bir bölümü çatlaklar eşliğinde duvardadır hala.
işte burada hangi parça beni daha karizmatik gösterir diye düşünüp karar veren kahramanımız sahnenin son saniyelerinde seçtiği küçük ayna parçasından seyirciye o duygusal, anlamlı, insanın içini burkan bakışını fırlatır.
