hiç unutmam babamı bursa'da otogardan gönderdiğimde arkamı bir döndüm uludağ! kimseler yok tanıdığım. bir başımayım. hafif bir korku, özgürlük, merak duygusuyla karışık hisler yaşatır adama. daha sonra o otogarda birkaç kişiyi bırakınca oraya da ait olmadığınızı anlıyorsunuz. o ilk ayrılış sonsuza kadar sürüyor sanki. hiçbir yere ait olamıyorsunuz.
