yaşanmış ve bizzat şahit olduğum bir durumu bu başlık altında paylaşmayı bir borç bilirim.
birliktelikleri boyunca nişanlısından bir kez dahi bu saydığımız aşkım, canım, hayatım, tatlım vs. vs. sözleri duymayan arkadaşımın yaşadığı olayı birebir anlatmayı bir borç bilirim;
efendim şimdi olay şöyle gerçekleşiyor. güzel bir akşam evli evinde, köylü köyünde, bizim kız odasında gelen telefonla bir anda çok sevdiği sevgilisinin aradığını görünce mutlu olur ve telefonu pür neşe ile açar. kız gayet mutludur,
kız; canımmm seni çok özledim nasılsın iyimisin?
erkek; iyiyim sen?
kız; bende iyiyim canım sevgilim.
erkek; ee ne yaptın bugün?
kız; hiç canım evdeydim işte bütün gün.
.
.
.
.
( konuşma aynı bu şekilde devam eder)
.
.
.
.
kız; ya hep ben sana güzel sözler söylüyorum sen ise sanki mahalleden bir arkadaşınla konuşur gibi konuşuyorsun benimle. biraz güzel söz söyle bana lütfen.
erkek; ne yani ben kötü sözmü söylüyorum sana.
kızın suratı asılır ve iyice neşesi kaçar.
erkek; ee hadi bakalım uyuyalım artık güzel sözler söyle bana öyle kapatalım telefonu.
kız; ben güzel sözler duymaya duymaya güzel söz söylemeyi unuttum artık. iyi geceler ( sesi ağlamaklı) dikkat et kendine tamammı?
( kapatmaz hemen telefonu, bir umutla belki güzel bi kaç cümle bekler yarinden ama.....)
(sessizlik)
kız; kapatabilir miyim artık telefonu.
erkek; kapat.
veee sonuç; o telefon kapanalı 2 gün oldu ama hala bu nişanlı çift birbirini aramadı.
