Ve sabah oldu nihayet. Uyku yetmiyormuş gibi devam ediyor uyanınca da kabuslar. Ne kadar karanlığım kendime, na kadar uzak, ne kadar yakın ve kör, sağır, hissiz. Ve sessiz, yutuyorum kelimeleri, birinin bedduasına saygıdan. Sanki hak ettim bunu, sanki çıkıp birinin karşısına "evet, ben yaptım" dedim. öyle miydi, değil miydi, ne önemi var. Uyanınca da devam ediyor kabuslar.
