söylemedi ama hep bir sitemi vardır bana karşı. eminim buna.
birkaç sözcük barındırmalıydım ona dair sözlükte.
ama o da bilir: yazmak, içindeki zehrin eseri.
durup dururken yazmaklar içimden gelmez benim. bir acı tetiklemeli, insan sözcüklerini öyle dökmeli.
bir nevi ihtiyaç hali.
yazmak dedim de, uzun süre olmadı kalemi, kağıdı elimde tutalı.
bir yazmak gelse, ilk ona yazmalıydım. hep bu vardı usumda.
şimdi eylül de gelmiş. hepimizi sarartmış, ellerimizde, yüzümüze bakılmamış, sararmaya yüz tutmuş fotoğraflarla.
alnımızda bir tutam güneşle kalakalmışlığımız var, ayrı ayrı şehirlerde, ortak bir gökyüzünde.
sahi, hep hatırlatır bana, usanmadan, benim susmama aldırmadan: "göğe bakalım"
ve sen sevgili hüzün -ki tanrı'nın havva'yı, adem'in kaburgasından yarattığı gün doğmuştur- sıkı sıkıya bağlarsın bizi.
"şimdi büyük bir akdeniz şehri çıkabilir
alıp yaracak olsak yüreğini rhein'in"
