bitmek tukenmek bilmeyen vicdan azabidir. **
neden iki hafta daha beklebilip de zamaninda doguramadim?
neden sutum az, neden bebegimi besleyemiyorum?
Yoruldum, bunaldim, kendime zaman ayirmak istiyorum, bunu istemeye hakkim var mi, ne bicim anneyim ben, el kadar bebekten nasil bunalirim?
Hiiii, hasta oldu, nasil hasta ettim cocugumu, neyini ihmal ettim de hasta oldu acaba?
emeklemeye basladi, bak dustu iste, neden engel olamadim ki?
ise baslamam gerek artik, nasil birakip gidecegim yavrumu?
vs. vs. vs.
Bir de baskasinin caninin acidigini taaa cigerinde hissedebilmek. Kucuk bir cocuk yere dusup de kafasini carpinca cikan bir "tookkkk" sesi vardir. Hayatimda o ses kadar kahroldugum baska bir ses yok. O sesi duydugumda hissettiklerim kadar berbat his yok, tarifi bile imkansiz o yuzden denemeyecegim. Bebegin duse kalka yurumeyi ogrenecegini, evde onun icin saglanan ortamin kesinlikle guvenli oldugunu ve onun bu ufak dusmelerden zarar gormeyecegini bilmenize ragmen kendinizi nasil da berbat hissedersiniz... O berbat his galiba anne olmak.
Hep bu kadar aci ve azap verici degil tabii elbette. Biraz da aptallik, aptal gibi sevinmek annelik. anne olmadan once aptalca bile diyemeyeceginiz seylere sevinebilirsiniz anne olunca. iki gun kabiz olan bebeginizin kakasina bile sevinebilirsiniz, bebeginizin alkis yap dediginizde ellerini cirpmasina sevinebilirsiniz; eteklerinize tutunup anne diyerek ilk kez ayaga kalktiginda mutluluktan deliye donup hungur hungur aglayabilirsiniz. Boyle tuhaf birsey iste annelik...
