Yenilen değil de yenilmekten kıl payı kurtulunan dayak anısıdır. 7-8 yaşlarındayım, mahallede bir çocuk var benden 3 yaş büyük, mahallenin belalısı... Bizim bütün jenerasyon tırsıyor ondan. Neyse, bir gün, tüm cesaretimi toplayıp bunun bizim kapıya doğru gelmesini bekledim. Elimde de evden temin ettiğim, beyzbol sopası şeklinde ancak, ince tarafı çok ince, şekilsiz bir sopa... Tam bu yanaştığı sırada, bir atıldım kara murat gibi ileri, elimde sopayla, bu beni görünce geriye doğru bir topuk yaptı... Yetiştim,. elimdeki sopayı bir güzel savurdum. Kollarıyla gardını aldı. Koluna çarpınca, elimin tarafındaki ince kısım, çat diye kırılmasın mı. Sopanın geri kalanı bunun eline geçmesin mi... Bir an gözgöze geldik. Şimdi yaktım çıranı der gibi bakıyordu. Bu sefer eve doğru son hızda topuklayan ben oldum. Neyse ki yetişemedi de eve giriverdim. Tabi 180 atıyor nabız... Daha sonraki yıllarda taekwondo ya başladım ama ne zaman onu görsem, belirsiz bir korkuya kapıldım hep...
