"jean-jacques rousseau - yalnız adamın hayalleri" isimli kitaptan
-insanlar kardeşim olduğu sürece dünyevi mutluluklar tasarladım; bu tasarılar bir bütüne bağlı olduklarına göre, herkes mutlu oldukça mutlu olabilirdim; ancak aradıklarını gördüğümden beri, "bana özel bir mutluluk" fikri kalbime işlemiştir. işte o zaman onlardan nefret etmemek için, onlardan kaçmak gerekti ve hepimizin ortak annesine sığınarak, kollarının arasında çocuklarının darbelerinden korunmaya çalıştım; yapayalnız bir insan veya onların deyişiyle insanlardan kaçan, insan düşmanı biri oldum. çünkü en korkunç yalnızlık, bana ihanet ve kinle beslenen toplumsal yaşamdan daha tercih edilir göründü-
