ruhum, sanırım sen akıl ile kalbimin birleşimisin yani bana göre öylesin. buna göre hep bir yanın ağır basacak, hep bir yanım huzursuz olacak, asla bütün olamayacağım.
belki de akıl ile kalbin(duyguların) birleştiği anlar, olaylar vardır ama ben daha dek gelemedim onlara. sanırım bununla yaşayabilirim, belki de yaşıyorum böyle yaşamayı öğrendim. keşke seni tek rahatsız eden bu olsaydı, insanların ses tonundan ve mimiğinden bile etkilenen sen öyle çok iğnelemeyle ve haksızlıkla karşılaştın ki yoruldun. ruhum yorgunluğunu kendin taşıyamadın ve bedenime yansıdın; yüzümde, hareketlerimde, suskunluğumda ve zaten var olan çekingenliğimde kendini daha da gösterdin. artık neyin var diye soranlara diyemiyorum ki senin çok yorgun ve üzgün olduğunu, ya uykusuzluğa ya da bedeni yorgunluğa veriyorum senin durumunu. tüm istediğin daha az insanının olduğu, kimsenin kimseyi çekiştirmediği, sadece huzurun bulunduğu bir ortam biliyorum ve inan ki bunu sana sağlayamadığımda kendime kızıyorum, elimden geleni yapacağım. zaten bölünmüşlüğünün üstüne bir üzüntü de ben eklememeye çalışacağım.
