bu başlığın piçi oldum ama yazmam lazım, tutamıyorum.
gerçekten ben senin kadar iyi birini tanımamıştım. bu benim aynım, kafayı mı yiyorum tarzında iç hesaplaşmalar yaşadım seninle konuştuğum her gün. seni çok sevdim. çok fazla sevdim ve sen de sanırım beni sevdin. çok iyi anlaşıyorduk, muhteşem gidiyordu her şey. bu kadar olmaz dedirtecek türdendi gerçekten. bir kere bile kavga etmemiştik. her zaman güler, eğlendirmeye çalışırdın. hayat felsefemi değiştirdin. artık ben de her şeye gülebiliyordum. koy göte gitsin diyordun. haklıydın ama ben bunu umursamadan, buna üzülmeden yapamıyorum. bir anda kopabilecek kadar az mı sevmiştik birbirimizi? bu kadar vurdumduymaz olamazsın, biliyorum. hele nedensiz bir şekilde konuşmamaya başlamamız. bunlar senin isteyerek yapabileceğin şeyler değil. biz arkadaştan öte bir şeydik. dosttan bile öte sanki. ben öyle görüyordum en azından. ruh ikizinin tanımıydın resmen. benim yakın arkadaşlarım var evet, ama seninle olan daha değişik bir şeydi. bu kadar aynı olmak. hiç bilemiyorum. rüya gibi gelip geçtin ve ben sanki ölmüşüm gibi hissediyorum. ya da ailemden biri ölmüş gibi. ölüm gibi. yoksun çünkü.
ben aynı bu durumu yaşayan birine söylediğimi söylüyorum kendime şimdi,
bir hayalmiş gibi sanki, bir toz bulutuymuş gibi. bir şeyler fısıldıyor kulağına, uzaklaşıyor. ama sanki hep yanındaydı, yanında. hiçbir zaman olmamış gibi gidebiliyor da. çünkü o, hayatının kısa bir anında, tanıklık ettiğin bir şeydi. sadece bir şey.
gerçekten olmamış olman düşüncesi beni daha da mahveder. bir anda yok olamazsın çünkü. hayır.
-ira, seni ancak şimdi tam olarak anlayabiliyorum aslında. nasıl bir acı olduğunu.
