şimdi buraya yalnızlığın tanımını yaparak başlayacak değilim. ben sadece yalnızlığın görünmeyen taraflarına dikkat çekmek isterim. bu hayatta yalnızlıktan hoşlananlar kadar hoşlanmayanların da olduğunu bilmekteyiz. yalnızlıkla ilgili birçok söz söylenir. yalnızlık bir erdemmiş de yalnızlık allaha mahsustur da falan da filan. yalnızlık başlangıçta güzeldir. herkes bayılır ama yalnızlık kronikleştiği zaman önüne kolay kolay geçemezsiniz. bu durumdan rahatsız olduğunuzu daha doğrusu artık çekilir dert olmadığını yüksek sesle diğer insanlara hissettirdiğiniz zaman size deli muamelesi yapıyorlar. yok efendim yalnızlık mükemmeldir. sevgili derdi yok, arkadaş dırdırı yok, kendinden sorumlusun, kafana ne eserse onu yaparsın... bunlar kendilerini kandırıyorlar sadece. ben aptal mıyım da yalnızlığın güzel taraflarını göremiyorum? ben yalnız olduğum zaman çok eğlendiğim çok rahat olduğum çok mutlu olduğum anlar olmuştur. ama bir kişi de çıkıp demiyor ki biz senin kadar uzun süre yalnız kalmadık. acaba nasıl bi duygu? e kalmayın o zaman kalamayasıcalar sizi! bir kişi de çıkıp demiyor ki anlıyorum seni. anlama canım anlama sen beni! hepsini geçtim en sinir olduğum ve en fazla içime oturan, en fazla koyan da insanların bana deli veya acınası gözle bakmaları.
