zaman izafi. güne erken başlarsın, gece mahzundur, ya da uyku kızgın. günü zamanı parçalamışız bir kere, hepsini aynı anda mutlu etmek ve elbette her parçasında aynı kıvamda yaşamak imkansız. ıskalarız birini, bir kaçını.
geceyi severim.
el ayak çekilmiş, yarim olmuştur saatler. uzaktan yatsı takılır kulağıma. gece henüz inmemiştir adamakıllı, sokağa. tek tük araba seslerinde hızlı yayılır müezzinin sesi sanki. kimi telaşlı ayak sesleri takılır, cılız ışıkların gölgesi, cılız. pencerelerden lambalar değil ekranlar yansıyordur, göz kırpar gibi. sahne ışıkları söner ya hani, peş peşe, aynı hızda olmasa da bakarsın kararır pencereler, inatçıları yok değil.
uykum gelmez pek, uykuyu çağırırım gel al beni. söz dinler çoğu zaman, kimiler de inat. demek ki gece daha bitmemiş, karanlığın yalnızlığına göz kırparım.
açıksa gök yüzü, bulutlar dağınık ve avare ise, güneşin tan yerine ziyaretinden önce veya kol kola martıların canhıraş feryatları, yaz sabahları. aralarına girip ulaşmak için çırpınan sabah ezanı. serinliği hissederim sanki, yada garip ürperti.
gün başlamıştır artık, gece mutlu ayrılır benden, bekle beni. uyku uykusuzluğunda göz çapağı. dedim ya memnun etmek zordur zamanı.
