aile bireylerimde olmayan, yakın akrabalarımda da olmayan durum, allah kimsenin evladına vermesin dediğim.
hep korku vardır içimde, bir gün otobüste, özürlü bir çocuğu ve annesinin kucağında sürekli ona soru sorarken gördüm, arada herkese gülücük de dağıtıyordu, anne bunalmış ama bunu belli etmemeye, dahası diğer insanları rahatsız etmenin ezikliğini çekiyordu, o gün gözlerim doldu bu yavrucağa, bu çocuklardan ne zaman görsem sokakta, parkta, markette, hep gözlerim dolar, yeğenlerim doğduğunda tek duam bu idi, en sonuncusu ise biraz farklı oldu, minicik bir şey, başı da minicik, henüz askerden yeni dönmüştüm, hareketleri hiç normal gözükmüyordu, belki benim kuruntum, günlerce çıkmadı aklımda ya bir şeyi varsa diye, allahtan hiç bir şeyi yok, her şeyi çok normal şimdi yumurcağın.
hep bir şüphe, "allahım ben naparım yoksa" dediğim zamanlar çok oldu. ne yapacağım, tabiki onu çok seveceğim, o yüzden kimse güvenmesin kendine, ne zaman bir tane görsem, sarılıp içime sokasım gelir bu çocukları. maalesef toplum acımasız, ama yazarın da belirttiği gibi farkındalık önemli, eğitmek önemli diğer bireyleri.
