konuşuyoruz "ya ben tost yiyordum da 3 dakika sonra arasam" diyor. kapıyor.
3-5-10 geçiyor. dayanamayıp 1,5 saat sonra ben arıyorum(evet hep iyi bir bekleyici oldum). çalıyor açan yok, 3-5 belki 10 defa arıyorum sonra telefon kapanıyor, uyudu herhalde diyorum.
neyse 1 saat sonra açıyor "ya ben uyuyodum keşke evi arasaydın " diyor, aramam biliyor çünkü araya insan sokmam ben. konuşuyoruz 10 dakika, sonra bir düdük sesine benzer ses, kulağımda çınlıyor, ne o diyorum "ya ben 5 dakika sonra arıycam" diyor. kapatıyor.
yarım saat bekliyorum, dayanamayıp arıyorum. çalıyor açan yok, 1-2 ve 3.'de telefon kapanıyor.
anlıyorum tabi, evde değil, nerede bilmiyorum, yalan atıyor, kandırıyor, saçmalıyor.
görüyorum, bakmadan görüyorum, biliyorum.
2,5 saat sonra arıyor...sinemadaymış. ben gözüm telefonda beklerken o umarsızca kapatıyor.
aşığınım diyen adam 5 dakika dayip kandırıyor, filmin bitmesi daha önemli çünkü.
ve bitiriyorum. ve bitti. bugün buluşacaktık ama olmadı çünkü bitti. artık benim telefonum kapalı. öyle pervasızca duruyor telefon çantamda.
hattı da çıkardım, neden çıkardım ki yok üşenip takmayayım diye, açmayayım diye.
kaç gün sürecek bu, bilmem b,ir hafta, iki...
bilmem, zaman kavramım benim öfkeme göre şekillenecek. ama bildiğim tek şey bitti.
ve üzgünüm bu yaptığını unutmak için hiçbir sebep göremiyorum.
