çocukluğuma dair hatırladığım sayılı sahnelerdendir. o dede ziyarete gidilir yanında kalınır uzaktır öyle her zaman görememişinizdir. yine de çaktırmadan sever sizi okşar az daha kalın ister ama diyemez öyle görmüştür çünkü. umrunda değilmiş gibi yapar. harçlığınızı verir. sonra arabaya binersiniz. ardınıza dönüp baktığınızda gördüğünüz şey gözyaşlarını silen tutmaya çalışan yaşlı ve yorgun bir adamın gözleridir. siz o anı 2 saate kalmadan unutursunuz belki ama o yaşlı yürek yokluğunuzu hiç unutmaz. yaşlandıkça ne hissettiğini anlarsınız daha bir koyar insana. o gözyaşları gitmez gözünüzün önünden.
