metroda karşımda oturan 10 yaşlarında bir çocuk,belliki tamircide falan çalışıyor tırnakları simsiyah sanki 10 yıldır madende çalışmış gibi.Daha karşısına oturduğum anda utanmaya başladı.erkek olmanın verdiği güçlü bakışı gözlerine yerleştirmeyi becermişti.utanmıyorum halimden, kıyafetimden der gibi bakıyordu.gözlüklerimden dolayı benim ona bakışımı çok algılayamıyordu ama;her ihtimale karşı görmemden utandığı, kolundaki yırtığı kapatmak ve terlikli ayalarındaki kiri görmemem için ayaklarını geriye çekme çabası,ellerini dizlerinin arasına sıkıştırması,arada dudaklarını büzüp kaşlarını çatarak bütün insanlara öfkeyle bakışı canımı çok acıttı.gurur duydum hiç tanımadığım bu küçük adamla.Ve onunda kendisiyle gurur duymasını isteyerek oldukçada yüksek bir sesle inerken ona şunu söyledim.SEN büyüdüğünde çok yakışıklı ve güçlü bir adam olacaksın dedim.....
Sokata dilenirken gördüğüm çocuklar yada mendil satanlar yada başka bişey,bugüne kadar hiç duygulandırmadı beni.Ama bu bambaşkaydı hissetim, o küçük adamın neler yaşadığını,utanışını,bakışını,ellerindeki kiri saklama çabasını vitamin ve minarellerden yoksun kalmış o zayıf vücuttaki o kocaman gözlerini....
