anneannem ve dedemin küçüklüğümden beri bana sevgisini hiç göstermemesi. şimdi umrumda değil fakat büyüdükçe küçükken onlar beni sevsin diye yaptıgım zibidilikleri düşününce içim burkuluyor be sözlük. hayatta kendime acıdıgım tek nokta budur belkide. insan kendine acır mı acıyor işte..
dedemin erkek torunu olan kuzenimle birlikte elimizden tutup arkadaşının yanına götürdüğünde erkek kuzenimi göstererek 'bu da benim tek torunum işte' deyişi gün gibi çınlıyor kulaklarımda..
