ask olgusundan nefret etmek, yasamak bile istememektir.
bir kere herkesin aslinda kactigi ama mantiken illaki kabul edecegi bir gercek vardir: bitiyor mu? bitiyor. her zaman istenilen sekilde mi? elbette hayir. hatta cogu kez berbat sekilde. melankolik olsun diye demiyorum lakin cikarcilik olarak da dusunulmesin nitekim hayattan her zaman bir seyler beklenmez. ama bu konu da her zaman bir seyler feda edilir. kimi zaman aile uzulur, kimi zaman arkadas kaybedilir, kimi zaman ınsanın kendisi kaybedilendir. oyle bir kiskanclik, oyle gereksiz ama olumcul bir aci olur ki icte (karsilikli olsa bile) rahat edilmez. bu icler acisi durum ise sadece %1 iyi sonuclanir. o kadar benimsemissindir o kadar ozumsemissindir ki "evlilik" adi bile uzak gelir. "nedir ki yani?" denir. "sadece bir kalip.." o derece asik olunur yani. sonucun bir baska insanin araya girmesiyle olani belkide en fecisidir. ama duygularin bitmesi, eskisi gibi olamamak ayri bir yipratir. bicak gibi koparir herseyi. e ne oldu? evlilik iliskilerini bile kucumseyecek kadar buyuk bir aska sahipken, "biz anne ve babamiz gibi olmayacagiz degilmi?" denirken, evet bir bakima hakli cikilir. anne ve baba boyle degildir cunku. bekli annenin babaya bakarken karninda kelebekler ucusmuyor ama mutlular, oyle degil mi? yillar yok mu arada? peki nasil? nasil bilmem ama kesinlikle ask sayesinde degil.
simdi yillar sonra belki o ozumsenmis, kalbin icine konmus, en degerli kisinin baska biri ile yillar harcayacagini bilmenin neresi "guzel gunlerdi. ask guzel sey.." dedirtir?
onu gectim kisi unutmus ve onu nasil sevigini zamanla hatirlayamayacak kadar ketumlasmissa bile bunun neresi iyidir? oyleyse bu sey bunca goturdugunun yaninda guzelligini kaybetmis sahte bir olgudur.
en salt degerlendirmem.
