serenad

entry109 galeri video2 ses1
    3.
  1. bir pablo neruda şiiri..

    Tenimden daha çok benimsin. Aradığımda seni
    içimde, damarlarım boyunca, kanımda, gizemli
    dolaşımıyla ışığın dalları gibi bulurum seni,
    sanki kan gibi bulurum seni,
    sanki taş gibi ya da ağzımdaki lokma gibi.
    Usun, çılgınlığın ve giysilerin dışında dururum geç vakit.
    Karanlık ve ormanlardan eski bir ırka mensubum,
    fakat bir kuyuya eğildiğimde ve girdiğimde
    kendi bölgeme, yolda kör bir adam gibi
    duyumsarım kendimi, çitler bulamam adımlarıma,
    fakat gülünün büyüyüşünü bulurum meskenimde,
    derinimde büyüyüp durursun, sınırsızca
    kökeninde, parmak uçlarımı yakmadan
    dokunamam gözlerinin taçyapraklarına,
    endamının alevleri alazlanır susuzluğumda,
    yokluğunu oluşturur yüzünün yaprakları.
    Sorarım ;Kim o? Kim o? diye, sanki geceleyin
    geç saat birileri çalar gibi
    kapımı, fakat yokluğun ortasında
    yalnızca hava vardır,
    su, ağaçlar, sönmüş gündelik ateş vardır,
    sanki bir şey yoktur fakat gene de her şey vardır,
    hiçbir şey yoktur fakat bütün dünya tıklatır kapımı.
    işte böyle, adsız, hayat gibi belli belirsiz,
    filizlenen bulanık çamur ve bitkiler gibi
    uyanırsın bağrımda kapattığımda gözlerimi.
    Uzandığımda toprağa var olmaya gelirsin
    akan toz gibi, içimdeki varlığından büyüyen
    çıplak köklerin dolaşıklığını korur
    yatağında derinleşen ırmak,
    bana eşlik ettiğin gibi eşlik eder karanlıklarına,
    işte, burada, kan ya da buğday, toprak ya da ateş,
    yaşarız yapraklarını açıklayamayan basit bir bitki gibi.
    2 ...