benzetilmedik şey kalmadı. sigaraya benzetenler, sevgiliye benzetenler, futbol takımına benzetenler hatta.
oturduğu yerden "dünyanın en bilge adamı" taklidi yapan biri olarak ben de ölümüne bi şeye benzetmeyi istiyorum.
denizde açılmak gibi lan. kalabalık bir plajda, dalgalı bir denizde derine doğru kulaç atmak gibi.
gidiyorsun, insanlardan uzaklaşıyorsun, bir yandan "ulan millet kesin bana bakıp gıpta ediyordur" diyorsun. çok keyifli, gurur okşayıcı biraz da.
sonra yoruluyorsun. geri dönmek istiyorsun, dalağın şişiyor, ayağına kramp giriyor. tekrar güvende hissetmek istiyorsun, ayağın yere değmezse boğulacaksın; ya yalnızlıktan ya da derinlikten.
ama dönemiyorsun kıyıya, dalgalar kuvvetli, deniz kendine çekiyor. ölene kadar orada kalıyorsun artık. ya orda ölmeyi bekleyeceksin ya da hemen daha da derine gidip hemen öleceksin.
yalnızlık ilk başlarda çok havalı, çok keyifli. öldüren bir şey olduğunu, kıyıya dönemeyeceğini anladığında ise çok geç.
açılmak gibi yalnızlık; bi açıldın mı bir daha geri dönemiyorsun. üstelik çoğu zaman mecburiyetten açılıyorsun.
