cüneyt abimizin buzdolabına attığı tekmenin etkisinde kalıp isyan noktasındaki içsel sıkıntıyı ağaca yansıtmaktır. Geçen yürüyorum uzun ve sakin bir yoldayım, karşıdan 4 tane çift el ele tutuşmuşlar geliyorlar. Yaklaştılar yaklaştılar, hepsi de gözlerimin içine baktı alay edercesine siktir olup gittiler. Bir zoruma gitti bu yalnızlık, kendimi tutamayıp yanı başımdaki akasya ağacına tekme salladım sinirimden. Halbuki ağaç da benim gibi yalnız, sonra üzüldüm ağaca. Ağaçtan Özür dileyecektim arkadan birilerini görünce utandım topukladım. Ne biçim adamım lan ben, sevgilimden ağaç mı ayırdı beni, ne biçim adamım! Zaten ayağım da ağrıdı git amına korum ya.
