15 yaşındayken iple çekilen,
20 küsür yaşlarda farkındalığına varılamayan,
30'dan sonra ardına bakılıp iç çekilen...
evet, hiç 30 yaşında yaşında bulunmadım da gençliğin yaşamın altın yılları olduğunu düşünürsek, var böyle bi şey. ellerin arasından kayıp giden, en çok hataların yaşandığı, pişmanlıkların ardı arkası kesilmeyen bi dönemde bağrı yanıklığın yaşandığı en çok bu yaşlar olsa gerek.
kaç kere sevilir gençken? gönül daldan dala konsa dahi asıl kişi değişir mi? sınırı nedir gençliğin? çılgınca yaşamak en çok neden gençliğe yaraşır?
kezlerce kez sever insanlar. gömlek değiştirir gibi işte. ama bi kere bağlanılır, gönül başka daldayım sanır da yönü değişmez aslında gerçekliğin. sınırı yoktur gençliğin, cesaretle ete kemiğe bürünür. bazen sevilir bazen unutulur, çılgınlık sayılır.
hayatın her tadı tadılmalı elbet gençken de, o silinmeyen hatalar unutulmayacağı gibi hep bi engel çıkarır insanın karşına... akıla en çok ihtiyaç duyulan dönem, yine gençkendir...
3 düşünüp 1 davranmak anca sığar deli gibi atan kalbe, hayat anca düzene sokulur. serserilik, hoppalık, boşvermişlik, koyver gitsinlik... hepsi gençken kazanılır sonra hayat felsefesi olur.
bu diyalektik bu irfan bu varyasyon anca kazanılmış muktesabatlarla ileriki yaşama aktarılacaktır... heybeye ne kadar hakikat atarsak o kadar genç kalma ihtimali yüksek olacaktır. değil midir zaman, doğruyu kovalayan hep genç kalacaktır? aydınlığı bırakmayacak, aydınlıksa gün gibi gençliğin diğer adıdır...
en yerindesiyse, geçmişi bırakıp geri gelmeyeceğini bilmek, geleceğe de hiçbir zaman hükmedilemeyeceğinin idrakine varmak. bilahare en büyük meselenin, ''sonsuza varmak'' olmasını da anlamak...
Nedir bilmiyorum başımdaki zelzele,
Gençlik midir, beni böyle savuran?
Geceler üstüme örtülü perde,
Benliğim uykuda, yok mu uyandıran?
Susmayın, devşirin güzellikleri..
Gecenin örtüsü sıyrılsın gitsin!..
istemiyorum artık karanlıkları,
Geceler yerini gündüze versin...
