duyguların en pisi, en zahmetlisi... nefret gereksiz bir yüktür dese de yazarlar, her zaman bu fikri muhafaza edemiyoruz içimizde. neyse,
bugün kendime mantı ziyafeti verdim; ki benim için önemli, özel bir yemektir. sonra efendim bir baktım hiç sevmediğim, -büyük ihtimalle şimdi hoşlandığım adamın kollarında uyuyan basit, geveze, ucube, kötü- kadın da yemekte mantı yapacakmış. sosyal paylaşım siteleri sağolsun hepsini öğreniyoruz. *
hem adamı elimden al, hem üstüne benimle aynı yemeği ye, benzer damak özellikte ol. kaç sıfır mağlubum varın siz düşünün a dostlar.
bu konuya nerden mi geldim? sinirden hatta pardon nefretten. bizzat samimiyetle yazdığım örnekten anlayacağınız nefretlik bir durum varsa kıskanmakla da alakalı olabilir çoğu zaman. hepimiz insanız nihayetinde olur yani. yadsımamak, ayıplamamak lazım. ben de böyle değildim ona bakılırsa.
