bir milleti millet yapan dilidir, bir dili dil yapansa kurallarıdır. başarı ve kalıcılık sistematikle mümkündür, sitematiğe dökülmeyen herşeyde karmaşa ve uyumsuzluk vardır. dolayısıyla dillerin kurallarının olması hem bir bilim olması açısından, hem kişilerin kendilerini daha iyi ifade edebilmeleri ve daha doğru düşünebilmeleri açısından-zira kişi anadiline ne kadar hakimse o kadar iyi düşünüp kendini ifade der ve o oranda başarılı olur-, hem bir kültür mirası olarak, ve hem de milletleri millet yapan özelliği nedeniyle butün kurallar gereklidir. türkçe sondan eklemeli bir dil olması, içerdiği sözcük sayısı ve ekleri sayesinde bir kelimede bir çok özelliği vurgulayabilmesi açısından çok zengin ve ifade yeteneği kuvvetli bir dildir.
yalnız asıl sorun dilde değil, okumada ve fikirlere sayfıdadır zannımca. zira bu başlıkdaki basit örnek gösterir ki; başlığa fevri yazılar yazan bir çok yazar ilk tanımı sonuna kadar okumamıştır, ya da başkasının düşüncesine saygı göstermekten bihaberdir. zira yazar ilk tanımında 'hepsi olmasa da bazilari gereksizdir.' cümlesiyle kuralların olması gerektiğini ama bazılarının kendisine göre fazla ayrıntılı olduğunu söylemektedir, yani kendi görüşüdür. burada bir diğer yazar olan benimse eleştirdiğim nokta herşey sistematik olmalıdır, dolayısıyla bir dili çözümlemeye başladığınızda belirli bir noktaya gelip 'yeter yahu, çok oldu bu kurallar, s.tir et gerisini.' şeklinde bir yaklaşım anlamlı ve doğru olmaz. dolayısıyla kurallar sonuna kadar belirlenmelidir, asıl tartışılması gereken nokta bunların ne kadarının öğrencilere öğterilmesinin gerektiğidir.
not: ben şuanki eğitim sisteminde öğretilen kuralların ne eksik, ne fazla; yani tam dozunda olduğunu ve kişinin diline tam hakim olması ve bunun sonucu olarak kendini daha iyi ifade edebilmesi açısından bunların gerekli olduğunu düşünüyorum.
