bazen seni öyle özlüyorum ki. kalbim sıkışıyor, göğüs kafesim izin verse yerinden çıkıp gidecek. yüzüm ekşiyor, beynim başka hiçbir şey düşünemiyor. öldüğün günden başka hiçbir şey düşünemiyorum. ölü olduğuna inanamıyorum. ellerin geliyor gözümün önüne, sonra gözlerin, yüzünün tamamı. bugün tam 9 ay oldu sen gideli. benim bir parçamı alıp götüreli 9 ay geçti. sesini unuttum, konuşmalarımızı, esprilerini, anılarını. silindiler hafızamdan. keşke diyorum, sesini kaydetseydim. hoş, cesaret edip dinleyebilir miydim bilmiyorum bile. fotoğraflarına bile bakamıyorum ki. korkuyorum. seni daha çok özlerim, dayanacak gücüm biter diye korkuyorum. gülme ama, sen ağlamamdan nefret ederdin. orada ağladığımı hisseder de üzülürsün diye bakamıyorum. çünkü biliyorum ki bakarsam ağlayacağım.
bu kadar zor muydu ölüm, ya da bu kadar kötü. belki de sen bu dünyadan kurtulduğun için mutlusundur. tertemiz öldün, acı çektin ama kısacık sürdü. hep öyle isterdin zaten, acısız ve kimseye eziyet çektirmeden ölmeyi. temiz kalplisin derdim ya sana hep, haklıymışım.
sesimi duymanı isterdim, yüzüme gülmeni. bana ölüm acısını ilk senin yaşatmamanı. diğer dedem ölse bu kadar üzülmezdim. ama sen, sen çok başkaydın dedecim.
