ilk gün, öğretmenimizle yeni tanışacağız. bütün çocukların hem anası hem babası birlikte bekliyor sınıfta. ama benim babam yok ortalarda. annemin başının etini yiyorum "babam nerde?" annem "bilmem, birazdan gelir" diyor. bekliyoruz epey. sonra babam geliyor. yılların verdiği alışkanlıkla girer girmez gidip öğretmen masasına oturuveriyor. Herkes "aa, öğretmen buymuş diye gözlerini dikiyor babama. sonrası şaşkınlık, annemin telaşı. baba o nasıl bir ruh halidir öyle? bir de faranjite öğretmen hastalığı derler. yok öyle bir şey, öğretmen hastalıkları tamamen psikolojik. sağolsun babam kanıtlamış oldu böylece.
