teknolojinin sonsuz çeşitlilikte sanal oyun arkadaşları sağlaması.
bildiğimiz, sevdiğimiz, bakkalı manavı kasabı, ayakkabıcısı olan, başından sonuna gidene kadar ya balkonda, ya kapı önünde, ya yolda görüp iki laf ettiğimiz, tanış sakinleri olan, bizim olan mahallelerin giderek azalması.
doğal oyun alanlarının olmaması, yolların, kaldırımların arabalar tarafından işgal edilmesi.
sokakta kafaya yenilecek taş riskini, ondan geçtim ayağı taşa takılıp çocuğun düşebileceği olasılığını göze alamayan, olmadı soğuk, olmadı sıcak diyerek aşırı koruyucu aile tutumları. maazallah ya çocuk kafaya taş yiyip te psikolojik travma geçirirse, di mi ya?. sonra efendim hiç kimselere güvenemez ömür boyu da ilişkilerinde sorunlar yaşar.
ya sırtı terlerse? ı-ıh bir çocuğun sırtı asla terlememelidir. annelerin dünyanın sonu gelmişcesine telaş ettikleri bir durumdur bu.
işin ilginci, korunaklı, parkı bahçesi bol sitelerde çocukları hiç görememek ortalıkta.
sadce sabah servis beklerken, akşam da servisten inerken görebiliyorsunuz.
