işten çıktığım bir gün yine elinde boya sandığı ile otururken gördüm onu, yine gülümsüyordu, birkaç sefer göz kırpmış ama konuşmaya fırsat bulamamıştım;
+naber koç?
-iyidir be ağabey, boya yaptım da şimdi evime gideceğim, çok sıcak biraz dinleniyorum. (iç yakan bir gülümseme)
+nerede evin?
-sanayi'de ağabey.
+hadi gel bırakayım seni de, benim de yolumun üstü zaten.
-sağol ağabey, sağol!
hava gerçekten sıcaktı, arabaya binmezden evvel içecek bir şeyler alayım istedim,
+sen ne içersin aslanım?
+alırsan ben kola içerim ağabey, kutu olacak ama, yoksa istemem.
içimi acıttı bu naif istek, tebessüm ettim ve başını okşadım, kolasını da aldım, kutu hem de..
yolda merak edip okulunu, derslerini sordum, o da anlatmaya koyuldu; anlattıkça dinledim.. ama bir şey dikkatimi çekti; kutu kolasını açmamıştı hâlâ, öylece sımsıkı elinde tutuyordu..
+içsene yavrum kolanı, ben açayım ister misin?
-yok ağabey, eve götüreceğim ben, kardeşlerimle içeceğim..
