çocukluğumuzun, gençliğimizin olmazsa olmazı. vasati 40 çöp yazardı üzerinde. bazen sayardık, bazen hepsini masa üzerine döker şekil yapardık , oynardık onlarla. kibritle oynamayın diye tembih alırdık büyüklerimizden. yine büyüklerimiz öğretti yakarken nasıl tutacağımızı, nasıl söndüreceğimizi. bazen ıslanırsa yanmazdı. usandırırdı. sonra gizli gizli sigaraya başladığımızda da dostumuzdu kibrit. çocukluk yapardık. yanacak çöpü kibrite dik tutar, bastırırdık, diğer elimizle bir fiske vurur diğer çocuklar ateş ederdik.
büyükler dişlerini kurcalardı yemekten sonra. kürdan yoktu ki her yerde. annemiz düğme dikerken düğmenin altına bir kibrit koyardı o mesafe uygun olurmuş. sonra çıkarırdı tabii ki. sonra kartondan kibritler çıktı. pek de lüks birşeydi onu taşımak.
çakmak bir geldi pir geldi ama o keyfi hiç yaşatamadı. vasati 40 çöp kibrit ; bir başkaydın sen !
