her özel günde okundugu için manasını yitiren ama yine de dramatik şiir.
öğretmenlerin öğrencilere 'seni her türlü ezerim, bırakırım lan istesem, hayatın benim ellerimde ama sen benim ekmek teknemsin ondan sıkmıyorum gırtlagını' gibisinden yaklasımı düşünülünce; üstüne öğrenciye işkence gibi gelen saatlerce ayakta bekleme faslından sonra öğretmenlerin dünyanın bütün çiçeklerini istemesiyse artık komik geliyor da istisnalar da kaideyi bozmuyor değil mi...
nerde o köy öğretmeni şefik sınığ'lar...
