türkiye memleket değil düşüncesini beynimin çeperlerine yerleştiren durumdur. bir ülkede adalet sadece adaleti kullanmayı bilenlerinse o ülke vatandaşına güven veremez.* artık bir yanlış anlaşılmayla hayatımın değişebileceği bir ülkede yaşadığımı biliyorum. ve bu ülkeme olan güvenimi azaltıyor. ve ortada bir şey yokken erdem nutukları atanların bol olduğu ülkede iş erdemli bir tavır sergilemeye gelince herkesin işin kitabının arkasına sığınıp içlerindeki erdemi kinetiğe çevirmekten kaçtığı bir ülkede yaşadığımı da biliyorum. edit: alman köylüleri adaletlerine o kadar güvenirler ki yol yordam bilmeden bir haksızlığı dile getirmek üzere berlin yoluna revan olduğunu gören ve yadırgayan insanlara orada hakimler var diyerek gönlünün rahatlığını belirtir. yargı onlara bu kadar güven vermektedir.
türk köylüleri kolay kolay dava açmaz. açmak isterse avukatlara bayağı bir para bayılırlar. ben bu davayı kazanırım diye alan avukatın, davayı kaybettiği takdirde, karşı tarafla anlaşmalı olarak kaybettiğini düşünür. adalet önünde boynumuz kıldan ince der vatan sağolsun dediği bilinçle...
artık savcıların sağduyusuna da güvenmiyor bu köylü.
